Ο τωρινός ορισμός του ατόμου (τον παραθέτω απ’ το Πρότυπο Λεξικό) είναι:
“Άτομο είναι ένα κέντρο δύναμης, μια φάση ηλεκτρικών φαινομένων, ένα κέντρο ενέργειας, που είναι ενεργό ένεκα της ίδιας του εσωτερικής δομής και αποδίδει ενέργεια ή θερμότητα ή ακτινοβολία.”
Συνεπώς άτομο είναι (όπως ο Λόρδος Κέλβιν, το 1867, νόμιζε πως τελικά θ’ αποδεικνυόταν ότι είναι) ένας “στροβιλοειδής δακτύλιος” ή κέντρο δύναμης κι όχι ένα σωματίδιο εκείνου που θεωρούμε απτή ουσία. Το έσχατο αυτό σωματίδιο ύλης αποδεικνύεται τώρα πως συνίσταται από ένα θετικό ενεργειακό πυρήνα που περιβάλλεται – όπως ακριβώς ο ήλιος από τους πλανήτες – από πολλά ηλεκτρόνια ή αρνητικά σωμάτια κι έτσι το άτομο της επιστήμης του παρελθόντος υποδιαιρείται σε πολυάριθμα μικρότερα σώματα. Τα στοιχεία διαφέρουν ανάλογα με τον αριθμό αυτών των αρνητικών ηλεκτρονίων και τη διάταξη τους γύρω απ’ το θετικό πυρήνα και περιφέρονται ή κινούνται γύρω απ’ αυτό το κεντρικό ηλεκτρικό φορτίο, όπως το πλανητικό μας σύστημα περιφέρεται γύρω απ’ τον ήλιο. Ο καθηγητής Σόντυ σ’ ένα απ’ τα τελευταία του βιβλία υπέδειξε ότι μέσα στο άτομο μπορεί να ιδωθεί ένα ολόκληρο ηλιακό σύστημα – μπορεί ν’ αναγνωρισθεί ο κεντρικός ήλιος, με τους πλανήτες να διαγράφουν τις τροχιές τους γύρω απ’ αυτόν.
Θα γίνει φανερό στον καθένα μας πως όταν στοχασθούμε και μελετήσουμε αυτό τον ορισμό του ατόμου, θα αναφανεί μια εντελώς νέα έννοια για την ουσία.
