Όπως αναφέρει η Μυρτώ Νίλσεν, πολλοί από τους επιστήμονες που ασχολούνται με τις βαθύτερες εκφράσεις και αντιδράσεις της ανθρώπινης ψυχής ανατρέχουν συχνά στην εξής μεταφορά:
οι άνθρωποι, λένε, είναι σαν τα παγόβουνα, που εμφανίζουν τα 3/10 περίπου του όγκου τους πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας,
ενώ τα υπόλοιπα 7/10 δεν γίνονται αντιληπτά, έτσι όπως είναι βυθισμένα μέσα στο νερό.
Στον άνθρωπο, το αντίστοιχο των 3/10 το λέμε συνειδητό, ενώ το αντίστοιχο των 7/10 ασυνείδητο.
Και όπως συμβαίνει καμιά φορά τα παγόβουνα να ενώνονται στα βάθη της θάλασσας, έτσι και
δύο άνθρωποι μπορεί να επικοινωνήσουν στο επίπεδο του ασυνειδήτου πολύ προτού διαπιστώσουν τι είναι αυτό που τους ενώνει.
Η παραπάνω εξήγηση ενισχύει την άποψη που υποστηρίζει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας.
Δύο άνθρωποι νομίζουν ότι ερωτεύονται γι’ αυτά που βλέπει ο ένας στον άλλο, ενώ στην πραγματικότητα έλκουν ο ένας τον άλλο μέσα από τις μη ορατές, δηλαδή τις ανεξέλεγκτες,
ορμές του ασυνειδήτου τους.
Και περνούν τα χρόνια και όλα αλλάζουν γιατί οι σχέσεις δεν είναι καθαρές και συνειδητές…αλλά εγκλωβισμένες σε ρόλους μιμητικούς, τραυματικούς και αυτό που ερωτευόμαστε δεν ήταν ο άνθρωπος απέναντί μας … αλλά ο ρόλος που θέλαμε να έχει στην ζωή μας… και ο πόλεμος αρχίζει…και η Αρμονία δεν επιτυγχάνεται ποτέ…
και ο άνθρωπος ζει την μεγάλη θλίψη του…
Ας απαλαχθούμε όλοι μας από τα εσωτερικά και φαντασιακά μας φαντάσματα και τους ρόλους ότι ξαναβρίσκουμε τον μπαμπά μας ή την μαμά μας στην σχέση μας και έτσι να διαιωνίζεται η επανάληψη της οδύνης…. και να έρχεται η Οργή…για να μπορέσει το σύστημα να ανταπεξέλθει στον πόνο.
